Nadal pozostaje on w pamięci nie tylko najbliższych współpracowników, ale także miejscowego społeczeństwa jako człowiek, który poza swoją profesjonalną pracą lekarską podejmował wiele cennych inicjatyw społecznych. Aleksander Napierała urodził Cabozantinib order się 8 czerwca 1948 roku w Żninie.

Ojciec Jan (1906) był księgowym w Cerekwicy, pow. Śrem, matka (1914–1999) z d. Romańska. Starszy brat – Jerzy (1942). W rodzinnym mieście ukończył szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące, zwieńczone egzaminem maturalnym i świadectwem dojrzałości dnia 3 czerwca 1966 roku. Z braku miejsc dwukrotnie nie został przyjęty na Wydział Lekarski w Gdańsku, dlatego przez rok akademicki 1966/67 był studentem na Wydziale Farmaceutycznym A.M. w Gdańsku. Ponieważ przy trzecim

podejściu w A.M. w Poznaniu do przyjęcia na Wydział Lekarski zabrakło mu 1 punktu, podjął naukę w Technikum Elektroradiologii, które ukończył w 1970 roku. Po raz czwarty przystąpił do egzaminów wstępnych i został przyjęty na Wydział Lekarski A.M. w Poznaniu, gdzie selleck studiował w latach 1970–1977, a następnie uzyskał dyplom lekarza dnia 29 czerwca 1977 roku. Pod koniec studiów, w latach 1975–77, przez 18 miesięcy był zatrudniony w Zakładzie Radiologii Pediatrycznej w Państwowym Szpitalu Klinicznym Nr 5 w Poznaniu. Od stycznia 1978 roku nieprzerwanie do 25 czerwca 1999 roku pracował w Zespole Opieki Zdrowotnej w Wyrzysku. Na Oddziale Dziecięcym miejscowego szpitala przeszedł kolejne etapy doskonalenia zawodowego i uzyskał specjalizację z pediatrii w 1984 ID-8 roku. Tu zaczynał pracę jako lekarz – stażysta, następnie młodszy i starszy asystent, aby w 1985 roku objąć stanowisko ordynatora tego oddziału, którym kierował do 1999 roku. Pod jego kierunkiem czterech lekarzy uzyskało specjalizację z pediatrii pierwszego stopnia. W latach 1980–1985 był również dyrektorem Zespołu Opieki Zdrowotnej w Wyrzysku. Bliska mu była też problematyka pediatrii społecznej, co znalazło wyraz w

uzyskaniu specjalizacji z medycyny społecznej (1981). Prowadząc Oddział Dziecięcy, swoje zainteresowania ukierunkował na zagadnienia chorób alergicznych, co potwierdził uzyskaniem specjalizacji w dziedzinie alergologii (1994). Tym samym udowadniał, że „w medycynie, kto się nie dokształca, ten się cofa”. Poza codzienną pracą diagnostyczno-leczniczą na Oddziale Dziecięcym znajdował czas na działalność naukową. W latach dziewięćdziesiątych uczestniczył w różnych konferencjach naukowych w kraju, m.in. w Światowych Kongresach Polonii Medycznej w Częstochowie (1991, 1994) oraz w światowych kongresach alergologicznych (m.in. Kioto, 1991, Jerozolima 1993, Sztokholm 1994, Madryt 1995, Helsinki 1996). Dzięki temu systematycznie aktualizował swą wiedzę w tej burzliwie rozwijającej się dziedzinie medycyny i nawiązywał różne kontakty zawodowe oraz naukowe.